چه سرد رفتم 

 

او نفهمید ک قلب شیشه ای اش را دست قلب یخی من سپرده بود

 

قلب شیشه ای و براقش از دستان یخ زده و کرخم سر خورد افتاد و شکست...

 

 

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

او گمان میکند ک صدای شکستن دلش را کسی جز او نشنید

 

اما 

 

این قلب یخ سنگی روزی یاد اور بهار های زیبا و شکفته شدن گل های صورتی و اغاقی های ارغوانی بوده 

 

 

و حالا که اینگونه ب دشت ارواح و سنگی و سردی و زمستان و سوزو سرما تبدیل شده

 

صدای عمیق شکستن اورا ب خوبی وزیدن باد در گوش گل ها شنیده

 

و برای اولین بار این قلب یخی 

 

دلش ب حال اون شیشه براق سوخت ک حالا با هیچ چیز قادر ب چسبیدن نیس

 

و این دل سنگی ک یخ ها اورا پوشانده ان مرحمی بر زخم هایش نمیتواند بگذارد

 

دقیقا مثل 

 

نوشدارو پس از مرگ سهراب میشود ک دیگر اساس دل سردی را در ان نهاده و دگر از او سراغی نمیگیرد

 

مگر اینگونه ارام باشد

 

تا ابروی دل سنگی و یخی اش را خریده باشد

نظرات شما عزیزان: